...

Roelie in Nederland...

Roelie is haar trouwe dagboeklezers niet vergeten. Zij schrijft:

Dit keer weer een bijdrage van mij, Roelie.
 Ik kan natuurlijk in zo’n korte tijd niet iedereen van jullie al ontmoet hebben, dus blijven jullie een beetje op de hoogte van mijn ervaringen.

Terugblik op de reis

Vorige week hebben jullie al gelezen dat Manuela en ik een voorspoedige reis hebben gehad, nadat we eerst nog even met “Dit is PNG!” te maken kregen, de geplande vlucht naar Port Moresby werd woensdagochtend gecanceld, dus stonden we voor niets bepakt en bezakt keurig op tijd op het vliegveldje van Hoskins.  Tja, daar stonden we dan met ons goeie gedrag! Maar geen nood, thuis kon ik nog mooi de afwas doen, een was draaien en ophangen, enz.  En… er stond nog wat op het aanrecht wat ik die morgen had ingepakt en wat ik vergeten was in mijn koffer te stoppen! Maar gelukkig, ’s middags konden we vliegen, ik had het toch wel vervelend gevonden als we nog tot de volgende dag hadden moeten wachten. In Port Moresby hebben we dus in het  Zendelingengasthuis  overnacht. Omdat we nog tot de middag moesten wachten hebben we lekker buiten op een trampoline doorgebracht. Manuela was mij een boek aan het voorlezen, dus daar konden we mooi mee verder gaan, terwijl we hoopten dat de zon ons kleurtje nog even bijwerkte. Kijk, ze moeten in Nederland natuurlijk wel kunnen zien dat we uit de Tropen komen. Maar ja, wat dat betreft was de tijd van het jaar slecht gekozen, want veel Nederlanders hebben hun zomerkleur ook nog, maar ja. Natuurlijk kon Manuela het niet laten om ook even heel hard op de trampoline te springen zodat ik lekker de lucht in wipte. We hebben heerlijk gelachen samen, de voorbij lopende Papua schoolkinderen zullen wel opgekeken hebben en misschien hun donkere wenkbrauwtjes opgetrokken. Rare blanken! Jammer genoeg hebben we geen foto’s gemaakt, maar jullie kunnen je er vast wel iets bij voorstellen.
Ik had dus ook nog even een kort onderhoud met de heer Chow, de consul van Singapore , die was speciaal vanuit zijn kantoor gekomen naar een afgesproken plaats in een hotel om mij te “interviewen”.  Zoals Sinco al schreef, mijn paspoort was geen zes maanden meer geldig. Meneer Chow had een briefje al klaar waarin hij verzekerde dat ik onderweg naar Nederland was om mijn paspoort te vernieuwen en op doorreis slechts twee uren in Singapore zou zijn. Hij deed erg gewichtig en ik voelde me bijna een crimineel.  Maar gelukkig had ik geen enkel probleem bij de douanes, ook zaten er geen verdachte dingen in mijn handbagage dit keer (zoals op onze reis vorig jaar, zie de dagboeken van het begin).

De aankomst op Schiphol

Vrijdagochtend kwamen we op Schiphol aan en werden daar opgewacht door drie van onze kinderen en twee schoondochters. Het was uiteraard een blij weerzien. Nadat we met elkaar een kop koffie met appelgebak genuttigd hadden, ging ieder zijns of haars weegs en ik ging met Gideon mee. Zijn huis is voorlopig mijn uitvalsbasis. Ik heb daar een heerlijk ruime kamer, dus dat is bijzonder prettig geregeld.

Even wennen

De volgende dag al had ik een ontmoetingsdag met mijn broers en zussen, die dag was maanden geleden toevallig al gepland. Het is hier wel koud zeg, voor de tijd van het jaar! Ik val wel met mijn neus in de boter! Het lijkt al wel herfst!
Met wat geleende vesten kom ik een heel eind, maar een van de eerste dagen dacht ik wel: “Wat doe ik hier? Ik wil terug!!!”  Maar dat is natuurlijk niet aardig naar onze kinderen toe. Nee hoor, ik vind het maar wat fijn om ze allemaal eens op mijn gemak te kunnen bezoeken en spreken. En natuurlijk allerlei andere mensen, familie, vriendinnen, kennissen!
Ik heb het tot nu toe rustig aan gedaan om niet ineens teveel energie te verbruiken, ik ben bang dat ik anders malaria krijg. Bovendien had ik in het vliegtuig door de airco een koutje opgelopen, waar ik een gevecht mee aangegaan ben. Nu, na een week ben ik aan de winnende hand!

Ik heb al een eerste bezoek aan Emmeloord gebracht waar ik i.v.m. het in orde maken van mijn paspoort een document moest halen bij de Gemeente. Volgende week moet ik daarvoor naar Den Haag. Uiteraard heb ik een paar vriendinnen met een bezoekje vereerd en ’s avonds werd ik mee “uit” genomen door Manuela naar een musical. Dat was een opdracht voor school: een theaterbezoek.
Voor haar was de overgang naar het gewone Nederlandse leven ook heel abrupt. Direct de eerste zaterdag moest ze verhuizen naar haar nieuwe kamer en maandag meteen al naar school.
Maar gelukkig gaat het tot nu toe goed met haar. Donderdag hebben we elkaar weer ontmoet bij de bruiloft van een neef van ons, waar trouwens ook onze andere kinderen waren op twee na.
Tja, en zo rol ik weer in het Hollandse leven met zijn buien en grillig weerpatroon.
Wel wennen hoor, op de fiets  even een boodschapje doen, lekker neuzen in de Albert Heijn,  enz. Vreemde gewaarwording ook dat alle mensen om me heen Nederlands spreken en toen ik bij die musical voor het eerst  in de mensenmassa was, deed het ook iets met me om zoveel blanken bij elkaar te zien met hun Nederlandse moderne kleding en haardracht.
Goed, het was maar een fractie van een moment, maar toch na een jaar afwezigheid waren dat toch opmerkelijke ervaringen.

Zondag hoop ik mijn neus in de Pijler (de kerk) te laten zien. Ik ben al een paar verraste mensen onderweg tegen gekomen.

Sinco vervolgt vanuit PNG ...

Malangoschool

Als je op school aankomt zijn de kinderen altijd aan het spelen. Nu is er een rage van touwtje springen en over touw heenspringen. Over een maand is het misschien weer een of ander balspel. In elk geval....

Welkom op Malangoschool!

.

Dit meisje had lekkere taartjes voor ons gebakken... sterk idee!

Vooral de boodschap op haar shirt deed me goed: "Von Dutch"
Laten we zeggen: "Groeten uit Nederland"

Oudergesprekken

Deze week stond voor mij - Sinco - in het teken van gesprekken met ouders over hun kinderen op school. Dat betekende dat voor alle leerlingen de resultaten en andere zaken goed op een rijtje moeten staan. Dat heeft me maandag en dinsdag aardig beziggehouden. Ik houd alles goed bij in Excel, maar toch. De oudergesprekjes waren een echte bemoediging, ook voor jullie als meelevers/ondersteuners. Want als je van de ouders hoort hoeveel het voor hen betekent dat je daar bent om les te geven, en hoezeer de kinderen je waarderen, dan weet je weer dat de Here God je een handje helpt om hier in Zijn plan te passen.

Brugpiepers

We zijn alweer over de helft van het eerste blok lessen. Ik vertelde al dat ik van alle lessen enorm geniet. ik heb vooral schik van de "brugpiepers" bij ons. Ik geef die leeftijdsgroep voor het eerst van mijn leven les. Ik had niet gedacht dat het zo leuk zou zijn. Van die kleine kinderen die net van de lagere school afkomen. Alles is spannend en nieuw voor ze. Een nieuwe rekenmachine (die ik zo weinig mogelijk gebruik), nieuwe schriften om aantekeningen in te maken (dat moeten ze nog helemaal leren) enz. Prachtig. Deze weken zijn we bezig geweest met cellen en door een microscoop kijken. Ze deden enorm hun best om alles te begrijpen en zijn inmiddels kleine geleerden die thuis alles van de cel kunnen vertellen. Als je ziet hoe ongelooflijk complex zo'n cel is kun je maar een ding doen: Erkennen dat er een Schepper is, Creatie dus. Evolutie heeft niets meer met gezond verstand te maken als je begint te merken hoe eindeloos complex alles functioneert.
Alle celonderdelen zijn stuk voor stuk wonderen van vernuft van IEMAND die dit zo heeft uitgedacht!

De chromosomen en celdeling was wat lastig voor deze kinderen. Ik ben toen in Roelie's naaispullen gaan zoeken naar oude lapjes om chromosomen uit te knippen. (Ik hoop dat ik de goede lapjes heb gebruikt en geen nieuwe blouse). Dat was een groot succes... allemaal om een grote tafel en de celdeling van het bananemvliegje regelen met lapjes chromosomen..

Daarna met de verpleegster mee om bloedonderzoek te doen en bloed onder de microscoop te bekijken. Het is Carol die een gastles komt geven.

Carol - de verpleegster - komt de klas binnen ...

.
Op naar de kliniek waar ze eerst een uitleg over bloedgroepen krijgen.

.
Enorm spannend ----- maar het bloedverlies is niet levensbedreigend

.
Het bloed wordt opgevangen en gecentrifugeerd...

.

Maar dan het verhaal van de bloedgroepen. Ik had ze al voorbereid dat we flink wat bloed nodig hadden. Jemimah - een papua meisje - is de eerste om donor te zijn. Ze vind het wel eng, maar let eens op onze Davis (een echte kwajongen) die zo trouw zijn hand op haar schouder legt. Ze leven wel echt met elkaar mee. Prachtig.

.

En de kleine Karis (rechts). Haar ouders werken in de Maleu stam. Ze zijn bezig met bijbelvertaling en gemeente-opbouw. Ze was wel dapper maar ook gespannen.
We mengden de bloedgroepen om te zien of het bloed elkaar zou verdragen of niet. Deze twee meisjes v erdroegen elkaar in elk geval goed. Volgende keer verder...

Uiteraard komt het ook hier voor dat er iets klikt tussen een jongen en een meisje. We hebben een leuk koppel in de klas, waarvan het meisje van de week jarig was. De jongen had haar ontvangst op school goed voorbereid. Hij stond klaar met een zak verse bloemen die hij boven haar zou uitstrooien. Een ander meisje zou haar op de goede plek omhelzen.

..Aan de groene ballon hangt het verjaardagscadeau... romantisch of niet?

Ik heb ze voor de komende week uitgenodigd om te komen eten. Dan zal ik eens een lekkere maaltijd voor hen (en mij) klaarmaken.

Nu we het toch over eten hebben. Ik maak het hier goed. Ik overleef, ook al zijn de maaltijden niet zo lekker als wanneer Roelie ze klaarmaakt. Allerlei mensen nodigen me overigens uit om bij hen te komen eten en maken dan echt iets bijzonders. Maandagavond bij Tracy en Randy en donderdagavond bij George en Norma een voortreffelijke maaltijd gehad. Ik zal deze maanden zonder Roelie eerder aankomen dan afvallen.

Voor vanavond heb ik allerlei leerlingen uitgenodigd om gevulde pannekoeken (ananas, banaan en kaas) met stroop of bruine suiker te komen eten. Dat zal een drukte worden. Ik moet op tijd beginnen. Morgen zet ik wellicht wat plaatjes van dat gebeuren bij dit dagboek. Nu laat ik het hier even bij, want ik heb nog een hoop te doen.

De laatste foto is van het bijbelklasje. Hun ouders werken in allerlei stammen: Maleu, Aria, Lavongai, Mengen en Ivanga in allerlei stadia van gemeenteopbouw.
Het zou fijn zijn als u voor deze kinderen (en voor mij) wilt bidden dat deze bijbellessen hen echt mogen opbouwen in hun geloof.

Ik zit in de les ergens in het midden.

Hartelijke groet van Sinco.

***
Hoe prachtig is het
dat niemand
een seconde
hoeft te wachten
om te beginnen
met de wereld
te verbeteren!

Anne Frank - Joods meisje
dat in de oorlog
in een concentratiekamp
overleed.

***

Ons thuisfront heeft een mooie site met o.a. een forum over zending!

...

PS. Ik lees altijd met veel interesse en geprikkeld door de humor de columns van

COLUMNCHRIST

Neem een kijkje!